Terugblik op de huidige ontwikkelingen van het traktaat Wassenaar (ACTW66)
Nog geen drie jaar ging het project ACTW66 (Actie Comite Traktaat van Wassenaar) van start. Ludiek werd dit via ICM, FACEBOOK en de pasar malams gestart in 2015. Middelen waren niets eens voorhanden om een dergelijk mega - project tegen de Nederlandse Staat te beginnen, toch door het anders te doen dan men gewend is zoals het gebruikelijke bij Het Indisch Platform dat steunt geniet van het rijke ST. JES, zijn er forse stappen gezet., zelfs met de president Jokowi Dodo van de republiek Indonesia werd persoonlijk gesproken over dit traktaat.
Gezien mijn achtergrond heb ik gekozen voor een specifieke benadering ook wel de bekende methodiek Balanced Scorcard van Kaplan en Norton veel toegepast bij bedrijven en Ministeries.
Deze scorecard meet de resultaten van de groei (gezet stappen) om de volgende stappen te kunen zetten om op koers te blijven. Deze scorecard meet bovendien juist de prestaties naar de indicatoren; je eigen organisatie, je klanten, de middelen en de innovaties (veranderingen, waar Louis van Gaal steeds over heeft).
Drie jaar later laten de perspectief klanten zien dat ruim 15.000 het traktaat steunen met hun handtekeningen. Het perspectief eigen organisatie; 19 mei werd de delegatie en deelnemersraad geïnstalleerd; 3 advocaten nemen zitting in de delegatie o.a., en 17 personen melden zich voor de deelnemersraad, de aanmeldprocedure loopt nog steeds. Perspectief middelen is negatief resultaat ( +) 12.000 en (-) 77.000 dus een negatief -65.000. Het perspectief innovatie zorgt dat het negatief resultaat van de middelen weer extra in evenwicht werd gebracht. Verschillende advocaten steunen het traktaat nu o.a. in de delegatie, en wordt hard gewerkt aan de WOB's en uiteraard de voorbereidingen voor het proces. Op de achtergrond worden nog steeds naar financiele fondsen gezocht om de huidige uitvoerende werkzaamheden te kunnen blijven verrichten. Al en al desondanks 15.000 man / vrouw hebben getekend is de wil om bij te dragen op dit moment niet aanwezig. Oorzaken zijn bekend mede omdat andere organisaties die hiervoor worden betaald sinds 1998 geen enkel resultaat hebben bereikt, ook ik als persoon zou een groot wanttrouwen hebben tegen nieuw opgeztte organisaties met deze negatieve ervaringen.
Toch heeft nu al ACTW66 sporen nagelaten, en de tol nu al moeten betalen!
Mede initiatiefnemer Marshal Manengkei overleed op 25/8/2017 die in Jakarta ACTW66 vertegenwoordigde. Voorts heeft Rob Andreas de delegatie verlaten.
Op 18 juli is ACTW66 definitief in KVK ingeschreven dat als project onder de St. Nines – Zuid viel. Net als ICM valt dit onderdeel onder ICM Projects & Events.
Tegelijkertijd gaan de andere activiteiten verder om via ICM, FACEBOOK, en de PASARS meer bekendheid te geven aan de resterende groep van Nederlandse Indische Gemeenschap, zo staan wij 4 dagen op de pasar malam in Dordrecht waar ruim 40.000 Indische Nederlanders op af komen, en met onze flyers te kunnen breiken, hierna de pasar malam Assen met zo'n 15.000 man gehouden bij Races van TT - Hallenn. Wij hopen het aantal te kunnen opkrikken naar de 20.000 o.a. voor de petitie - aanbieding met rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar.
Voorts worden iedere zaterdag en zondagen bijeenkomsten in Almere gehouden om de achterban te kunnen blijven informeren.
Terug naar de geschiedenis van Traktaat van Wassenaar.
Onderstaande zou ik graag naar Drees en Luns willen schrijven met terugwerkende kracht! Helaas ze zijn er niet meer, maar tegelijk de ogen willen openen van de huidige bewindvoerders die het probleem van het traktaat van 1966 anno 2018 nog steeds niet hebben opgelost.
Geachte heren .........
Gezien mijn achtergrond waar ik o.a. voor de bank de eer had mega – projecten te implementeren waar juist te allen tijde problemen dienen te worden vermeden bij bepaling van de missie & Strategie. Basis was die oplossingen uit te werken die realistisch en haalbaar zijn. Dus ontwikkelingen die zich spontaan ontstaan in de samenlevingen eerst het probleem vast (definitie) stelen tegen gevolge van oorzaak à gevolg. Als het probleem gedefinieerd is; ga je reële oplossingen uitwerken die haalbaar zijn en te implementeren ter realisatie, het Traktaat – noemt het gedrocht – laat juist het tegenovergestelde zien van moeilijk te implementeren laat staan realiseren, die alleen problemen creren in de uitvoering.
Probleemstelling.
Bij Traktaat moet ik constateren aan de hand van de openbare stukken dat beide regeringsleiders (delegaties) geheel voorbij zijn gegaan aan dit probleem wat zich in hun samenleving afspeelde wat de bevolking betreft. Oorzaak is de onafhankelijkheid van de republiek die als gevolg heeft dat dekolonialisatie proces in gang zette. Bij de Nederlandse regering (Kabinet) was dit fenomeen uiteraard voor het eerst in de geschiedenis. Dit geldt uiteraard ook voor de jonge republiek. Voorts kan je concluderen dat beide regeringen de belangen waren gericht puur op het economisch gewin. Soekarno wilde zo snel mogelijk de Indonesische economie herstellen, en Nederland was gericht op behoud van haar bezittingen die ze gedurende de 300 jaar hebben opgebouwd niet te willen verliezen, kijk naar de gebouwen die er nu nog steeds staan!
Tegelijkertijd beide net zijn bekomen van WAR II, dus druk bezig met de opbouw en economisch herstel. De acties van beide regeringen waren uitsluitend hierop gericht. Tegelijkertijd de zorgplicht van de burgers, de Indische Nederlandse onderdanen, die het zwaar hadden te voordure; de dagelijkse bedreiging van de Indonesische bevolking, de onzekerheid die Nederlandse regering gaf met betrekking tot verkrijgen van visum om te worden toe gelaten, en tevens de intensieve acties van de kant van Soekarno wat betreft de onteigening van al hun bezittingen.
Uiteindelijk is bekend dat er ruim 500.000 Indische Nederlanders (repatriëring) richting Nederland moesten. Dus een complete volksverhuizing, en dat beseffen beide regeringen al te goed wat voor impact dit heeft. Om Nederland te dwingen om deze Indische onderdanen toe te laten heeft VS moeten ingrijpen met sancties, en uiteindelijk zijn 341.000 toe gelaten die al hun bezittingen en te goeden hebben moeten achterlaten. Deze groep bestaat uit particulieren en ondernemers, waarvan het over grote deel particulieren betreft.
In alle openbare stukken zijn beide delegaties uitsluitend bezig geweest met overname of behouden van NL ondernemingen, en NL bezittingen; over de burgers (Indische onderdanen) werd niet bekommerd.
Oplossingsrichtingen.
Traktaat
Zoals beide regeringen zijn overeengekomen dat 600 miljoen volgens de uitdelingswet wordt uitgevoerd. Werd de lumpsum na veel onderhandelingen vastgesteld op 600 miljoen plus 89 miljoen rente in mindering 36 miljoen dat aan verschotten werden betaald, die is 15% van het totale schadebedrag. Claimanten hadden 3 maanden de tijd om zich in te schrijven, boven al dat de claimanten juist opzettelijk niet werden geïnformeerd, om snel maar mogelijk het Traktaat onder het tapijt te vegen. De betalingen zouden in 30 termijn plaatsvinden te beginnen in 1973 tot 2003, navenant hiervan zouden de claimanten worden uitbetaald. Is al een regeling die niet werkbaar is. Deze oplossing geselecteerd puur uit eigen belang van NL regering, en uiteraard het grote wantrouwen richting de republiek of ooit wordt betaald. Voorts is nimmer het werkelijke aantal claimanten vastgesteld van die 341.000.
Opmerking.
Deze oplossing is niet werkbaar; het geld was niet beschikbaar, deze zou in 30 jaarlijkse termijnen worden uitgedeeld, de hoogte van uiteindelijk schadebedrag kan nooit bekend zijn, mede omdat dit traktaat niet is gemeld aan de 341.000. Het ontwerp van dit verdrag had een duidelijke opdracht inzicht zorg dat er niet uitbetaald wordt.
Oplossing alternatief - I
Meest voor de hand liggend is om de betrekkingen met Indonesie goed te houden, waardoor politiek dialoog open blijft staan. Net als onze omringende buurlanden die anno 2018 nog steeds door 1 deur kunnen met hun oud-kolonien. Politiek - Den Haag heeft hierin duidelijk gefaald. Kabinet Drees hadden net als landen als België, Frankrijk etc. zich constructief moeten opstellen, en Soekarno en republiek moeten erkennen, en meer respecteren, dan was die hele volksverhuizing nooit plaatsgevonden.
Oplossing alternatief - 2
Nederland had als goed huisvader de zorgplicht om voor haar onderdanen te zorgen die het land uit werden geze, dat Nederland aan zich zelf heeft te danken, door onhandig politiek te bedrijven. Dit tengevolge van het wanbeleid in Den Haag tegen de republiek. Had het volledig bedrag moeten voorfinancieren, dan maar extra lening sluiten op de kapitaal markt, immers daar was wel ruimte in die tijd voor andere zaken.
Tegen de achtergrond:
Het schadebedrag van de Indische onderdanen was immers bekend o.a. herinrichting van de woning, kosten van de reis, en tijdelijk verblijf. Naast het schade bedrag had de regering alle persoonlijke gegevens die van de repatriëring zijn vastgelegd. Deze administratie werd immers bijgehouden door het Ministerie van Maatschappelijk Werk ( nu Sociale Zaken) die de verschotten verleende aan de gerepatrieerden. In het rapport staan de rekeningen die dit Ministerie in rekening bracht. De gedupeerden hebben tot de laatste cent alles terugbetaald.
Is vreemd te moeten constatering dat bij het Ministerie van Buitenlandse zaken het proces verloopt voor aanmelden van claims, en tegelijkertijd over dezelfde periode met dezelfde gedupeerden verschotten worden verleend door een andere Ministerie van Maatschappelijk werk,
had Drees wel de regie in eigen hand ?
Tot bij de pasar malam Dordrecht.
Ferry SChwab sr.
g weekend.
Opmerkingen