PLUNDEREN, MOORDEN EN VERKRACHTEN IN BERSIAP-TIJD’Zo erg als Aleppo’
door Olof van Joolen
Dolblij was Joty ter Kulve dat ze in 1945 de inktzwarte bladzijde van de Japanse bezetting kon omslaan en gaan nadenken over een toekomst in vrijheid. Het mocht niet zo zijn. Na de Jappenkampen kwam de waanzin van de Bersiap.
Zoals zovelen torste Ter Kulve in 1945 de persoonlijke last van jaren in een Jappenkamp met zich mee. Haar grootvader bezweek er binnen een paar weken na aankomst. ,,Ineens was er van ons leven van voor de oorlog in het bergdorpje Linggadjati niets meer over”, herinnert de 89-jarige oud-jurist zich helder.
,,Het kamp was natuurlijk verschrikkelijk. Erbuiten wonen was minstens zo gevaarlijk. Wij hebben dat een paar maanden gedaan. Tot mijn moeder bij de Japanse autoriteiten werd geroepen met het verzoek mijn zus (17) en mij (14) mee te nemen. Ze moest ons achterlaten. We zouden in een Japans bordeel gaan werken. Alleen omdat ze zei dat de Jappen haar dan eerst moesten doodschieten, lieten ze ons weer vrij.”
Na de oorlog komen Joty ter Kulve en haar familie in Bandung (Java) terecht. De Bersiap-periode waarin niemand meer echt het gezag over de voormalige kolonie heeft, maar veel partijen het met geweld proberen te krijgen, barst in volle hevigheid los. De oude dame vertelt erover in brokjes met de berusting die alleen heel veel jaren kan brengen. Het maakt de anekdotes er niet minder afschrikwekkend om.
,,Bandung toen was zoals Aleppo nu. De stad was in tweeën gedeeld. De Indonesische vrijheidsstrijders probeerden het stuk waar de Nederlanders zaten in handen te krijgen. Met grof geweld. Ik had een vriend die uit bravoure naar de andere kant ging omdat hij een vlag wilde stelen. Ze hebben hem gesnapt en letterlijk in stukjes gehakt”, zegt ze en laat een korte stilte vallen.
,,Er was niemand om ons te verdedigen. We werden naar een school gedirigeerd en daar moest mijn broertje van 14 achter een mitrailleur kruipen. Soekarno en Hatta hadden hun strijders totaal niet in de hand. Die jongens waren door de Jappen en de bezetting lang opgefokt. Ze gingen tekeer zoals die relschoppers die je nu bij het voetbal ziet. Volledig redeloos gewelddadig. Ze deden alles wat god heeft verboden. Plunderen, moorden en verkrachten? Allemaal. Het was oorlog en dan gebeurt dat.”
,,Iets later kwamen de Gurkhas die Engeland had gestuurd als stoottroepen. Zij beschermden ons. Maar alleen overdag. ’s Avonds moesten we ons barricaderen omdat ze ons probeerden te verkrachten. Tegelijkertijd – dat vond ik raar – beschermde een deel van de Jappen die ons eerst in kampen hadden gezet ons wel weer. Pas in de loop van 1946 normaliseerde de situatie een beetje toen de Britten kwamen. Ik heb nog met ze gedanst. Terwijl de kogels bij die feestjes in de rondte vlogen.”
Joty ter Kulve vertrekt in 1947 naar Nederland om rechten te studeren. Met haar bul op zak kiest ze voor een loopbaan in de non-profitsector.
De Wassenaarse noemt zichzelf een vredesactivist. Maar wel eentje die genuanceerd tegen het verleden aankijkt. Ze weigert Indonesië als kwaaie genius achter de Bersiap te zien, maar dicht Nederland die rol ook niet toe. ,,Het heeft kunnen gebeuren door wederzijds onbegrip en botsende belangen. Het zou goed zijn wanneer dat beeld uit een nieuw onderzoek beter naar voren komt.”
Commentaar ICM Editor,
Als jongen van 12 heb ik de bersiap meegemaakt; Het levende bewijs, toen al had ik belangstelling voor de media. Ik las de krant en volgde omroepen. Ik had ook nog de pech dat ik groene ogen en een blanke huid had, dus ik was altijd aan de beurt. Vele incidenten mogen meemaken, en het bewijs een lid teken op mijn rug. Ik zat achter op de brommer, en op een kruispunt werd een handgranaat gegooid, naar wie is mij tot heden onbekend. Gevolg R.I.P broer gooide brommer op zijn kant om de scherven te ontwijken, ik hoorde over scherven rond vliegen, en mijn been en schouder was open geschaafd.
Iedere stap die je zette moest je achteruit kijken. Ik raakte in paniek als de chauffeur te laat was om ons op te halen.
Ik ben nu ruim 16 jaar ICM Editor, en heb zoveel onzin aan rapporten en aan boeken rond zien komen, ook nu weer. Mijn missie is dat de waarheid met feiten boven tafel komt en dat de smerige politiek Den Haag eens erkend, en zich niet steeds verschuilt achter onderzoekcommissies, rapporten, en diensmeer.
Bekend kleur Ben Bot, Jet Bussemaker, Gerrit Zalm en Mark als omhoog gevallen Indo’s en verloochen je afkomst niet.
Uiteraard is de hoofdschuldige aan te wijzen, gewoon Nederlandse regering en het Kon. Huis. Wat heeft Nederland in Indonesie te zoeken? Waarom 300 jaren onderdrukking van vreedzaam Indonesisch volk? Waarom die verkrachtingen? Waarom het land leegroven. Waarom die massamoorden op Indonesische bevolking? Zijn dit speerpunten van het zo geroemde VOC – Model (Jan Peter Balkenende). Wie heeft Japan op persoonlijk titel de oorlog verklaard? Was dat niet Kon. Wilhelmina vanuit London?
Als ik Indonesiër was zal ik altijd wraakgevoelens hebben tegen de bezetter van mijn land, toch, en niet zoals bovenstaande artikel, schande, bahhhh!
En ..... Mark, Jan Peter, Dirk, Ben, Gerrit ........ Nederland heeft nog steeds geleerd vanuit de Indie geschiedenis, in deze bersiap !!!!
ICM 5.12.16
Opmerkingen
221
Met alle respect voor Juty ter Kulve... voor wat zij heeft moeten meemaken in het jappenkamp.en de Bersiap periode...maar haar persoonlijke mening over de "hoofdschuldige" en zomede verantwoordelijke toedeling ..dat die er niet is !!. kan ik niet delen.. deze uiting is voor mij onbegrijpelijk...!
Zoals F.Schwab ( ICM editor ) hier boven al schrijft ...we zitten niet meer op een zoveelste "onzinnig" onderzoek e.d. te wachten...de echte feiten en waarheid zijn al lang bekend..de hoofdschuldige is en blijft de Nederlandse regering van toen..en ook de huidige nu, die nog steeds om de hete brei blijft draaien . ! Wie daarvoor zijn ogen sluit...slaat de plank mis en heeft het item niet begrepen !!