Op zoek naar het verloren pension Door: Ferdinand Geuther
foto Bennebroek, december 1954
Na aankomst van de Johan van Oldenbarnevelt in de haven van Amsterdam en de ontscheping van passagiers en lading werden mijn ouders en ik overgebracht naar een contractpension in de plaats Bennebroek. Een door de overheid gecontracteerd pension voor tijdelijke opvang.
Van die korte reis herinner ik mij niets en ik heb verzuimd te vragen aan mijn ouders hoe dat ging. 29 november 1954, het zal vochtig koud zijn geweest. Bruine mensjes in trainingspakken met winter-jassen, wollen sjaals om het hoofd, klappertandend in de bus door het kale landschap op weg naar hun eerste onderkomen in het moederland. Grote bruine ogen die met verbazing keken naar het lege land, zonder bergen, zonder groen, zonder bloemen, zonder dieren, hooguit een paar schapen.
Repatrianten werden we genoemd – letterlijk terugkerende land-genoten – een mooie positieve maar niet helemaal correcte benaming, want we kwamen voor het eerst! Maar we spraken de taal, weliswaar met een accentje, en we hadden een Nederlands paspoort.
Het pension in Bennebroek was een grote oude villa met de naam HUIZE “Marjo”. Er werden meerdere repatriantenfamilies in ondergebracht. Wij kregen één kamer, met wastafel. Dat was geen bezwaar, in Jakarta woonden we ook in één kamer. Het was tijdelijk, want snel werk zoeken en dan een eigen woning zoeken, dat was waar iedereen zich mee bezig hield.
Beneden was een grote kamer ingericht als woonkamer met lage stoelen en salontafel maar voorzien van een bar als in een café.
Een enkele keer mocht ik mee naar de woonkamer en dan kreeg ik van mijn vader een flesje Nutricia chocomel, een ware traktatie en vaak mocht ik een schoteltje pinda's halen uit de pinda-automaat. Zo'n glazen bol met onderin een grote draaiknop die na het inwerpen van een munt via een klepopening een handvol pinda's stortte op een schoteltje. Voor een vijfjarige was dat een wonderlijk gebeuren met een smakelijke uitkomst. De vraag om een tweede munt kwam altijd snel.
Linnaeushof in Bennebroek, 1956
De winter was een machtige belevenis. De kou, het witte landschap, de mensen in dikke jassen. Voor het eerst zagen we sneeuw en bevroren water. Sneeuwballen gooien. Schaatsers!
Mijn vader had me een liedje geleerd dat toen populair was maar hij had de tekst wat ludieker gemaakt. Ik zong het vol verve in de woonkamer en kreeg dan ook veel bijval van de aanwezigen. Gelukkig wist ik niet wat “troelala” betekende bij het zingen van “Oh mijn papa, jij houdt zoveel van troelala...”. Onschuldig vermaak.
Werk zoeken had prioriteit maar er was ook ontspanning. De Linnaeushof werd geopend in april 1956, een fraaie tuin waarin de eerste “vakantie” foto’s werden geschoten. Het was een prachtig jaar in de Bollenstreek, het eerste jaar van ons nieuwe leven.
Hotel Huize Marjo, Bennebroek, 1956
De bescheiden zwart-wit foto's in het familiealbum herinneren aan dat eerste jaar in Nederland. De foto waarop het pension met naam te zien is bracht me op het idee om op zoek te gaan naar Huize Marjo. Waar was het in Bennebroek en zou het nog bestaan?
Op de foto van de Linnaeushof is in de achtergrond een wit gebouw te zien dat lijkt op “HUIZE Marjo”. Na inscannen op hoge resolutie kon ik het kleine beeld sterk uitvergroten en zag tot mijn verrassing het woord “HOTEL” op de zijkant van het gebouw. De voorkant met een dakkapel recht boven de hoofdingang maakte duidelijk dat dit “Huize Marjo” moest zijn. Het pension lag tegenover de Linnaeushof!
In het document “Heerlijkheden nr 118, 2003” van de Vereniging Oud Heemstede-Bennebroek vond ik een passage over Huize Duinlaan:
“In de tijd dat er (jarenlang) gediscussieerd werd over de noodzakelijke bouw van een nieuw
raadhuis had Huize Duinlaan een nogal variërende bewoning.
Na de tweede wereldoorlog was het een tijdlang een opvanghuis voor uit Indonesië gerepatrieerde gezinnen. Daarna was er in het steeds meer in verval rakende huis een klein knopenfabriekje gevestigd en vonden er andere min of meer industriële activiteiten plaats. Het gebouw werd toen wel Huize Marjo genoemd. Alle glorie uit vroeger eeuwen was toen wel verdwenen. Tenslotte is het in 1960 afgebroken. Het terrein was toen beschikbaar voor de bouw van het nieuwe gemeentehuis.”
In een militair document van mijn vader vond ik het adres. Huize Marjo lag aan de Bennebroekerlaan nummer 5 op de hoek met de Duinlaan. Het bestaat niet meer. Op die hoek staat een modern pand, in 1972 gebouwd als gemeentehuis en sinds januari 2015 bestemd om plaats te maken voor woningbouw.
Het resultaat van mijn recherche. Het verloren pension is terug-gevonden maar blijkt reeds lang voorgoed verloren.
Uit: ‘Eigenzinnig Indisch’ , 1916.
Ferdinand G. Geuther
Opmerkingen
206