Indisch culturele erfenis, mijn site. Albert van Prehn.
Eigenlijk ben ik net als de meeste Indische mensen, gampang wat betreft onze Indische identiteit.
In de loop der jaren dat wij in Nederland leven, hebben wij ons moeten aanpassen als tweede en derde generatie.
Wij hadden weliswaar de Indonesië tijd bewust meegemaakt, maar de aanpassing aan de cultuur van dit Nederland heeft ons weggedreven van onze identiteit.
Als ik over mijn ervaringen schrijf is het zo, dat ik te druk was met de school, het sociale leven, de carrière, de kinderen etc. Allemaal onderdelen uit het leven waar je gewoon door in beslag werd genomen.
De Indische identiteit was er altijd al, onbewust en van tijd tot tijd zeer bewust, vooral in de eerste jaren na mijn aankomst hier in Holland.
Er waren twee oorzaken, de pensiontijd en de moeilijke acceptatie door de autochtonen hier.
De pensiontijd leerde je indo te zijn en blijven want buiten de pension terreinen vond je wel vrienden etc., schoolkameraadjes en wat nog meer er buiten de pension poorten aanwezig was aan sociaal leven, toch was je weer blij als je het terrein van het pension weer betreedt.
Het was een klein indo-eilandje waar je je gewoontes en cultuur herkende en je ook jezelf kon zijn.
Na de pensiontijd werden velen van ons verspreid tussen de Nederlanders en velen hadden in de buurten toch een bijzondere positie, ze waren de zwartjes in de buurt en niet iedere buurtbewoner kon je accepteren.
Dus wat deed je, je zocht automatisch jouw soortgenoten op en nam de Hollandse vrienden en vriendinnetjes mee in die groep.
Je nam ze mee naar huis, waar ze gastvrij werden ontvangen en je leerde ze Indisch eten kennen.
Eigenlijk op die manier, is onze Indische keuken de Nederlandse van nu geworden.
Over het gampang zijn omtrent de Indische identiteit, het verwatert met de tijd dat je hier opgroeit en moet aanpassen aan de Nederlandse maatschappelijke waarden en normen.
Totdat de dag aanbrak dat mijn oudjes de ogen voor altijd sloten.
Bij het opruimen van hun huis en hun karige bezittingen, kom je documenten tegen, de foto’s van hun jeugd en daaraan gerelateerd de bekende verhalen die zij vertelden.
Toen ik de oude paperassen moest uitsorteren en wegdoen kwam ik veel tegen, heel veel herinneringen en veel onrecht en leed. Al die keren dat die oudjes hun leven hebben moeten aanpassen om ons kinderen een veilige haven te geven waar wij konden opgroeien. Hoeveel onrecht, hoeveel leed en verdriet zij hebben moeten hebben geleden, hoe het heimwee parten speelde, hoe hun Indische leven eindigde en de onze hier kon beginnen.
Ik heb er toen over nagedacht en merkte bij mij zelf dat ik een plicht had, ik zwoer dat ik hun nalatenschap voor altijd zal koesteren, onze identiteit en onze cultuur.
Ik ben dan wel verhollandst en heb een heel andere bijcultuur maar dat heb ik te danken aan hun opoffering.
Daarbij BEN ik ook indo en naarmate de jaren verstrijken wordt de behoefte om indo te zijn alleen maar groter, mijn eigen IK, mezelf zijn zoals ik ben en bovenal eruit zie.
Ik ben Nederlander maar tegelijkertijd zal ik mijn herkomst nooit verloochenen eerder koesteren want ik ben ook trots op ons.
Wij hebben als stilzwijgende gemeenschap hier voor dit land veel kunnen betekenen en in feite de gastvrijheid beloond met onze keuken en muziek. Nederland is verrijkt met een verruimde Nederland-oosterse keuen, want de rijsttafel vindt je nu in ieder gezin.
De muziek, waar ik van deel uitmaak, heeft ons hoe dan ook trots gemaakt, want in feite hebben wij de rock and roll hiernaartoe meegenomen.
Ik wil mijn cultuur voor ons land in stand houden, het is deels een geschiedenis van twee naties, Indonesië en Nederland. Tot en met heden ten dage verbonden met elkaar, er wonen nu heel veel Hollanders weer in Indonesië.
Hoewel den haag liever niet over de schandelijke tijd van het kolonialisme wil worden herinnerd en zij van alles doen om het zo snel mogelijk in de Hollandse doofpot te doen, ben ik net zoals velen van mijn gemeenschapgenoten een levende legende. Ik wil niet dat die Nederlands Indische koloniale tijd zomaar wordt weggemoffeld.
Daar hebben onze ouders en tal van Nederlanders die daar leefden offers voor gebracht.
Ook niet naar de Indonesische kant toe, waar ook offers vielen, ik wil dat men deze periode tot in de lengte der dage zal blijven herinneren.
Niet zozeer vanwege de politiek, maar vanwege het feit dat er een volkje is ontstaan met een aparte mooie cultuur.
Om iedereen mee te laten delen in dit gevoel, Nederlanders of indo’s heb ik mijn site ontwikkeld.
Doe mee als u er behoefte aan heeft, deel mee en neem deel.
Albert van Prehn
Opmerkingen