Column door: Anita Bunt
Vorige maand vertelde ik jullie over de teruggevonden rantang. De rantang die ook veel herinneringen oproept aan vroeger.
Een speciale herinnering was als de familie van mijn moeder dan op bezoek kwam. Als zij kwamen werd ons huis voor één dag een klein beetje Indisch! Mijn tante, de zus van mijn moeder, nam namelijk altijd haar rantang mee met allerlei lekkere Indische gerechten, wat een feest! Dit waren hele speciale momenten, waarin ik als kind enkele Indische gerechten hebben leren eten.
Mijn moeder had geen idee hoe haar oudere zus al die gerechten kon maken, zij kookte zelf namelijk altijd de Hollandse pot; vlees, aardappels en groenten. Als jongste van het gezin leerde ze pas echt koken toen ze in Holland kwam en er nog geen enkele Toko bij haar in de buurt was. Hierdoor heeft ze nooit de mogelijkheid gehad om zich hier in te bekwamen. Als kind wist ik niet beter en vond het jammer, maar verder wel prima.
Nu, meer dan veertig jaar later ervaar ik steeds meer hoe bijzonder het is om een Indo te zijn en ook zo te leven. Bij de toko heb ik alle verse ingrediënten gekocht en ben me gaan verdiepen in de Indische kookkunst. Door mezelf te verbinden kook en eet ik nu vaker Indisch, voel ik me Indisch en leef ik ook steeds meer vanuit mijn achtergrond. Het geeft mij een rijk en sterk gevoel.
Ik ken een Indische man die nog weinig wil weten over zijn Indische achtergrond, kan zich er nog niet mee verbinden. Ook al heeft hij een Indische moeder; hij blijft ontkennen. Het eten vind hij allemaal heerlijk, maar een woordje Bahasa wil hij absoluut niet onthouden. Prima! Maar je snapt natuurlijk dat ik daar graag verandering in breng, vooral door mijn eigen ervaringen.
Columniste Anita Bunt
Het kwam dan ook op een goed moment dat de theatervoorstelling ‘Oude Pinda’s in regenachtig Nederland’ van Bodil De La Parra & Nadja Hübscher op het toneel verscheen. Als verjaardagscadeau heb ik twee tickets besteld om samen met hem naar de schouwburg te gaan!
Het was bijzonder om met hem naar een schouwburg te gaan; dat was nog niet eerder voorgekomen. In de auto werden we allebei een beetje lacherig en zeker toen we de lobby vol Indische mensen troffen. Ik dacht; “Geweldig, wat een sfeer!” Ik keek om me heen en zat volop te genieten van de beelden om mij heen. Ook zag ik de onbewuste worsteling bij mijn metgezel, hij keek rond met een verbaasde blik, volgens mij vond hij het wel leuker om hier te zijn dan dat hij zelf wilde toegeven. Af en toe draaide hij ongemakkelijk op zijn stoel om alles goed in zich op te nemen.
Eenmaal in de zaal ging het licht uit en de spot aan. Het schimmenspel met wajangpoppen begon, begeleid door tropische geluiden. Direct werd de sfeer van de avond neergezet. Indonesië! Bodil en Nadja vertelden o.a. over de verzwegen familieverhalen en het lekkere eten bij oma. Ze zetten hun beste beentje voor om weer te geven hoe hun families hier in Nederland kwamen en hoe zij zich hier, vooral in het begin, staande probeerden te houden. Veel herkenbare acts over hun ouders en grootouders, soms echt hilarisch!De geschiedenis van beide families werd belicht en gaf een mooi inkijkje in de verschillende achtergronden van de actrices, wat weer heel leerzaam was voor mij.
Tijdens de voorstelling werd ik meegenomen door de verhalen, verteld met een Indisch accent en gepresenteerd in een uniek decor; de keuken met wadjans en soetils aan het plafond, overal kratjes met ingrediënten en de geur van warme sojaolie, met op de achtergrond het geluid van de Tokèh. Mijn metgezel had dat minder, wist vaak niet waar het over ging, zat met een groot vraagteken boven zijn hoofd te kijken naar een toneelvoorstelling die voor een groot deel aan hem voorbij ging. Hij vertelde dat hij het wel leuk vond om te zien, maar dat hij het niet herkende. Terwijl hij dit zei keek hij mij aan en begon zachtjes te lachen.
Tja, als je als Indo in de ontkenning blijft en je je niet openstelt voor dat wat er allemaal in je familieachtergrond speelt, mis je het gevoel van rijkdom, rijkdom die je overal kunt inzetten en die niemand je kan afpakken. Hoe fijn is dat? Lieve groet, Anita.
Opmerkingen